Yoga beoefenen doe je niet alleen op de mat, maar ook als je eraf stapt. Jasmijn Koelink ontdekt na het lopen van de Women’s March dat de kracht van yoga in hoop en verbondenheid ligt, en dat de beste yogahouding soms een vriendelijk gebaar is.
Op deze kraakheldere zaterdag schijnt de voorzichtige lentezon over een menigte van twintigduizend mensen die samen het grootste gedeelte van het Museumplein vult. Ik kijk in het rond en mijn blik valt op een gigantische afbeelding van Nelson Mandela. Zijn foto bestrijkt de gehele achterzijde van het Rijksmuseum, zodat hij uitkijkt over een mensenmassa.
Ik heb net voor het eerst een mars gelopen, van de Dam tot hier. De Womens’s March, naar aanleiding van Internationale Vrouwendag en de aanstaande Tweede Kamerverkiezingen, brengt homogeniteit en solidariteit in een uiteenlopende groep van jong en oud, vrouw en man, gelovig en ongelovig of welke etnische afkomst, seksuele of politieke voorkeur dan ook. Net als de anderen die mij zijn voorgegaan, sta ik middenin een mensenmassa die staat voor een ideologische strijd voor gelijke rechten – van onder andere vrouwen, vluchtelingen, immigranten en LHTB.
Voor een moment voelt het alsof ik Mandela belichaam en met iedereen om mij heen sta voor gelijkheid. Onderaan de foto staat in grote letters: GOEDE HOOP. Ik voel dat elke persoon hier om mij heen mij hoop geeft. Met zijn allen laten wij, dansend op muziek, een ‘liefdevolle’ voetafdruk achter en omarmen we elkaars diversiteit.
Terwijl ik dit schrijf zijn er nog drie dagen te gaan voor de verkiezingen. Ik weet dat wanneer jij dit leest, de verkiezingsuitslag bekend is. Een spannende tijd, waarin mensen haaks op elkaar staan. Toch probeer ik deze dagen in verbinding te blijven. Want dat is immers wat yoga betekent; ‘verbinden’ van lichaam en geest.
Die verbinding heb ik niet alleen met mijn eigen lichaam, maar ook met elkaar. Ik probeer gesprekken met anderen deze week niet over het vanzelfsprekende te laten gaan; praten over je werk, je kinderen of je fysieke gesteldheid. Maar eerder over ‘wanneer leef jij betekenisvol?’ Of ‘wat maakt jou gelukkig?’.
Hier in een groep met relatief onbekenden realiseer ik me weer: ‘niemand is minder belangrijk dan ik. En ook niemand is belangrijker dan ik’.
En soms is de beste yogahouding een vriendelijk gebaar naar je buren of je landgenoten. Voor, tijdens en ook na de verkiezingen.
Meer van deze auteur
